Dünya Derbisi

Lig TV’nin tabiriyle “dünya derbisinin” ardından çok şey yazıldı, çok şey konuşuldu. Tek anlayamadığımız bu debinin neresinin dünya derbisi olduğuydu. Örneğin, dünya ölçeğinde izlenip takip edilme oranı sıfıra yakın. Ayrıca tek bilinen tarafı, her iki kulüp taraftarlarının çıkarttığı münferit(!) olaylar. Turkcell Süper Lig’i için birçok sponsor bularak kârlı anlaşmalar yapan Türkiye Futbol Federasyonu’nun, elindeki bu maç için hiçbir pazarlama stratejisi geliştirememesini anlamak da çok zor. Tamam, bizim oyun kalitemiz ne Premier League kadar yüksek, ne de o derece şöhretli oyunculara sahibiz. Ancak dünyadaki tek pazar Avrupa ve oradaki futbolseverler değil ki. Daha geçen sene Suriye’deki bir açılış maçına giden Fenerbahçe’yi Suriyeli sporseverin nasıl kucakladığını gördük. Ayrıca Türki ülkeler diye bilinen ve tarihsel bağlarımız olan coğrafya ile de bu tip ilişkilerin çok kolay kurulabileceğine inanıyorum. Yeter ki isteyelim. Adı dünya derbisi olup da izlenmeyen bir derbimiz olacağına, Türkiye derbisi olsun, ama en azından birkaç ülke bu maçı tercih etsin!

RUTİN
Umutları tavan yapmış Galatasaray’ın, Kadıköy’de bir kez daha nasıl eridiğini hep beraber izledik. Keza,(eğer kaybetseydi) yerle yeksan olacak olan Fenerbahçe’nin küllerinden nasıl doğduğuna da tanık olduk. Futbolu bu derece özel yapan böylesine çetrefilli sonuçlar değil mi zaten?

Tabii, işin bir de medya tarafı var. 10 gündür gerek TV, gerek radyo ve gerekse gazetelerdeki arkadaşlarımız sürekli Galatasaray’ın bu maçtaki avantajlarından bahsetti. Tüm iyi niyetimle düşünüp, bunun veriler üzerinde çalışılarak çıkarılmış bir sonuç olduğunu tahmin ediyorum. Oysa bu atmosferdeki maçlarda avantaj gerçekten favori takımda mı oluyor? Biraz düşününce hiç de öyle olmadığını anımsayabiliyoruz. Hatta tam tersi avantajın diğer takımda olduğu gerçeği var. E iyi de, bizim spor medyası niçin bu kadar ısrarcıydı bu maçta sizce? Bana kalırsa bu durum, Fenerbahçe medyasının ciddi bir çalışmasıydı. Hafta boyunca deyim yerindeyse yerden yere vurulan Fenerbahçe futbol takımını bundan daha iyi hiçbir şey motive edemezdi. Ve en komiği de, Galatasaraylılığı ile bilinen tüm kalemlerin de bu oltaya sazan gibi atlaması oldu.

DERBİ ÖĞRETİR, DERBİ DÜŞÜNDÜRÜR…
Morgan De Sanctis: Nereden vurursa vursun, eğer frikiği kullanan Roberto Carlos ise bir kişilik barajın asla yeterli olamayacağını öğrendi.

Volkan Demirel: Lincoln’ün frikiği vesilesiyle futbol oyun kurallarına yeniden çalışması gerektiğini öğrendi.

Mahmut Uslu: “Ben sana yönetici olamazsın demedim, adam olamazsın” dedim sözünü hatırlaması gerektiğini öğrendi.

Michael Skibbe: Kadıköy’de kazanmanın kaybetmekten çok daha zor olduğunu öğrendi.

Luis Aragones: Ligdeki en kolay maçın Galatasaray derbisi olduğunu öğrendi.

Fenerbahçe taraftarı: İşlerin en kötü olduğu zamanlarda bir Galatasaray maçının her şeyin ilacı olabileceğini öğrendi.
Galatasaray taraftarı: Elbette bu sonuçla yaşamayı öğrendi. Ama aynı zamanda Fenerbahçe’yi son 10 senede 1 kez yenmelerine rağmen, toplamda 5 şampiyonluk kazandıkları için asla pes etmemeyi öğrendi.