Ben Zico'yu özledim!..

Ne Daum’un sıkıcı ama sonuca giden futbolu, ne de Zico’nun sabırla öğrettiği maç sonu mutlulukları. Dün geceki Fenerbahçe’de bunların hepsi özlenen değerler bütünüydü. Bu olumsuz tablonun varlığına rağmen, tribünlerdeki sarı lacivertlilerin inancı için gecenin en güzel tarafı dersek yanılmış olmayız.

Maçın başlama düdüğüyle birlikte umutlarında an be an azaldığı karşılaşmada, Aragones’in bazı tercihlerde hatalı olduğu söylemeye bilmem gerek var mı?.. EURO 2008 kampında bitirilen Emre Belözoğlu transferi için “bomba” benzetmesi yapan kimi meslektaşlarımızın o gün yazdığı yazıları yeniden okumasının zamanı geldi de geçiyor. Tecrübeli oyuncu, el freni edasıyla takımını yavaşlatmaktan başka hiçbir şey yapmadı yine. Koca 45 dakika içinde bir tek olumlu iş yapamayan Emre’ye kimsenin kızmaya hakkı yok. Zira Emre, hemen hemen 5 yıldır aynı Emre. Bu maçta sakatım dememesi bile onun adına olumlu sayılmalı bence. Tabii, bonservisi ve kendisi için verilen Sterlinlerin muhasebesini yapmak ayrı bir yetenek gerektirdiğinden konuyu ilgililerine bırakıyorum!

Oyunun henüz ısındığı dakikalarda Volkan Demirel’in klasikleşen hatası olmasaydı, belki de maçın sonunda yazılan bu satırların size seslenişi çok farklı olabilirdi. Çünkü Fenerbahçe bu sene öyle bir takım ki, geriye yaslandığını sandığınız her anın ardından rakibini sürklase edebiliyor. Hem de kabız Güiza’ya rağmen! Evet, eğer Güiza için bir benzetme yapılacaksa benim terciğim kabız olacak. La Liga’da penaltısız kral olan bu adam, yalnız oynamanın ne menem bir şey olduğunu sanırım artık iyice öğrenmiştir. En kötüsü de ona bunu öğretenin vatandaşı Aragones olması. Önce Türkiye’ye getirdi, sonra da yalnızlar rıhtımına…

İkinci golün ardından yaşanan dakikalarda başka gol yenmemesi sevindiriciydi. Eğer Volkan’ın melül melül baktığı o top direkten dönmemiş olsaydı, maç daha ilk yarıda boş tribünlere karşı oynanabilirdi. Neyse ki olmadı ve 0-2’lik skorla başladı ikinci yarı. Bu kez sahada esmer güzeli Cazım Cazım’ı (Colin mi deseydim?) gördük. Emre Belözoğlu’nun alternatifi olarak oyuna dâhil olan genç futbolcu, bir kez daha ne kadar özel bir oyuncu olduğunu hemen hissettirdi bizlere. Dedesiyle girdiği anlamsız çekişmelerin sonucunda habire kulübe cezası alan Colin’in iyi oyunuyla birlikte bir de gol atması, belki de futbolun Dede’ye 70’inden sonra öğreteceği son tecrübeydi. Kim ne derse desin, futbol hala yetenekli oyuncularla oynanınca güzel. Ve Colin, gerçekten yetenekli birisi.

Maçın 1-2 bitmesi, aynı zamanda Fenerbahçe’nin Şampiyonlar Ligi serüveninin de sona ermesi demekti. Ama bana asıl garip gelen Fenerbahçe’nin oynamaya çalıştığı futbol anlayışıydı. Kimse Fenerbahçe’ye takım savunması yapamıyor filan demesin. Tam tersi, bana göre Fenerbahçe, Alex’e rağmen gayet iyi takım savunması yaptı. Asıl sorun savunma yapması gereken en elzem olan yerin, yani defansın savunma yapamamasıydı. Yasin Çakmak, tüm iyi niyetine rağmen yetersiz bir futbolcu. En azından Fenerbahçe için böyle. Yedeğin de yedeği olan Can Arat zaten artık kayıp. Yaşlanan Carlos ve futbolu unutan Önder Turacı’yı da saydığınızda, önümüzdeki yıl aynı defans oyuncularının Fenerbahçe için ne derece tehlikeli olacağını anlarsınızdır.

Maçın hakemi için bir ara tribünler homurdansa da oyunun katiliydi demek imkânsız. Porto’nun attığı ikinci golde pozisyonu süzememiş olabilir, ancak kesinlikle art niyetliydi diyemeyiz. Zaten öyle olsaydı Yasin Çakmak’ı ilk yarı, Uğur Boral’ı da ikinci yarı ihraç etmemesi için hiçbir nedeni yoktu.

Sonuç olarak, bu sezona gelene kadar kendi sahasında 15 maçlık bir seri yakalamış olan Fenerbahçe, ne yazık ki, Luis Aragones yönetiminde galibiyetle yine tanışamadı. Sizce bu durum hafta boyunca çok konuşulan kimi eksiklerin “eksikliği” mi, yoksa sezon başında gururla sunulan çalımlı ve pahalı transferlerin yetersizliği mi? Kimbilir, belki de cevap maaşına zam istediği için Zico’ya yol veren Aziz Yıldırım’da saklıdır…